息壤
_
см. 息土 2)
ссылается на:
息土xītǔ
1) тучная земля, плодородная почва
2) миф. самородящая (саморастущая, благодатная) земля (способная подниматься и преграждать путь водам потопа)
xí rǎng
1) 平坦肥沃,能自生长而永不耗减的土壤。
山海经.海内经:「鲧窃帝之息壤以湮洪水。」
郭璞.注:「息壤者,言土自长息无限,故可以塞洪水也。」
明.朱国祯.涌幢小品.卷十五.息壤辩:「山海经所云鲧窃帝之息壤,盖指桑土稻田,可以生息,故曰息壤。」
亦称为「息土」。
2) 地名。秦邑。战国时,秦武王使甘茂约魏以伐韩,茂恐武王悔,与其于息壤盟约。后遂以息壤指信守盟约而不渝。
xīrǎng
wr. fertile soil1) 古代传说的一种能自生长,永不减耗的土壤。
2) 泛指泥土。
3) 栖止之地。